It was all rainbows and butterflies until death strikes. Akala ko exempted ang mga taong tulad kong manhid na sa sakit at pighati, hindi pa rin pala. Kaninang 6am nawala sa amin si Meng. Hindi pa siguro enough yung best effort namin kaya sabi ni bathala kukunin na niya si Meng. Hindi namin deserve si Mimi. Hindi siya deserve ng mundong ito. 

7 months siyang lumaban sa IMHA. Tanginang sakit yan! Tangina ng mundong to! Tangina namin for not taking good care of her. Tangina, sobrang sakit na mawala sa amin si Meng. Gumuguhit ang bawat alaala niya sa aking isipan na parang isang matalim na blade. Nakaka-gago ang emosyon lalo kapag tunay ang pag-ibig.

Pagod ang katawan ko pero hindi ang aking mga luha. Nag-kalat ang pakiramdam ko at wala akong planong linisin ito ano mang panahon ngayon. 

Mimi, makakatakbo ka na ng bongga! Makakalangoy ka na sa kahit saang body of water mo gusto. Huwag mo aawayin si Murphy pls. Makakain ka na ng tinapay na ipinagbawal namin sayo dahil sa starch. Hindi ka na tuturukan ng karayom diyan para sa punyetang CBC. Hindi ka na mahihirapan tumihaya kapag matutulog ka and for sure may malaking electric fan diyan, di ka maiinitan. 

Pls, sunduin mo ko kapag time ko na. Gusto ko kasama ko kayo. Ayoko na sa mga tao. Bantayan mo mabuti yung variegated rubber plant natin ah. Kapag dumami yun ibebenta natin para yumaman tayo. Tapos bibili tayo ng lupang malaki na makakatakbo kayo ni Noggy. Yung may ilog din kasi alam ko naman na adik ka sa tubig, at para makalangoy din si Binay pato na BFF mo. 

Miss ka na namin agad Meng. 

Noong bata ako, naalala ko kung gaano ako namamangha sa dalawang baleteng nakatanim sa tapat ng tinitirahan namin. Lagi akong tinatakot ng mga matatanda na may nakatira daw doon, pero hindi nito napigilan ang kagustuhan kong tumambay at pagmasdan ang mga paru-paro at mga itim na insektong makikita mo lang kapag tinuklap mo ang mga dahon ng balete. May maliit na kanal na naghihiwalay sa kalsada at mga balete. Tuwing tatalon ako para makatawid sa kabila ay may pakiramdam akong tumatawid ako sa kabilang dimensyon kung saan may mga kakaibang nilalang akong makikita. 

"Tabi-tabi po" wika ko bago mamitas ng mga bulaklak ng santan na nasa gitna ng dalawang puno. Sisipsipin ko ang katas ng bulaklak bago ko ito gawing porselas, tapos saka ako mangunguha ng mga nakatiklop na dahon at titignan ang mga maiitim na insekto. Ang gaganda nila, para silang mga nakasuot ng mga makikinang na itim na damit at nagsasayawan sa ibabaw ng luntiang dahon ng balete. Ganito siguro ang pakiramdam ng mga kapre kaya madalas silang inilalarawang namamahinga sa malalaking puno at humihithit ng tabako. 

Kuwento nila mama sa amin noon, may nakita daw siyang isang anino ng batang maliit na naglalaro sa tabi ng aming kama. Inakala niya daw na ako yun, pero mahimbing akong natutulog sa tabi niya nang mangyari ang insidente. Ilang taon ang lumipas, lumipat kami ng bahay, tanghaling tapat noon at kumakain ang kapatid ko at si papa sa kusina. Nakahiga ako at pinagmamasdan ang mga ulap mula sa inaayos pang bubungan ng kwarto. May isang itim na anino ang tumalon sa akin. Sa takot ko ay pumunta ako sa kusina at sinumbong ang nangyari. Hindi naniwala sila papa. Nobyembre, kaming magkakapatid lang ang nasa bago naming bahay. Inaantay namin ang Magandang Gabi Bayan Halloween special sa TV. Inutusan ako ng panganay namin na magpinaw ng mga sinampay. Dinala ko ang mga damit sa kwarto. Tandang-tanda ko ang nakita ko. Isang malaking kamay ng tao na nagpupumilit pumasok sa maliit na butas ng bubong. Ang bahay namin na iyon ay nakasilong sa isang malaking puno ng acacia. Sabi ng mga matatanda doon ay may kapreng naninirahan sa puno. Alam ng punong acacia na iyon ang mga sikreto ko. Madalas kasi ako noong umakyat sa bubong para bumulong. 

Lumipas ang mga panahon, naghiwalay sila mama at papa. Nawala ang bahay. Nagpalipat-lipat kami ng tirahan, pero hindi nawala ang kagustuhan kong mapalibutan ng mga luntiang puno't halaman. Limang taon na ata o higit pa noong bumalik ako sa bahay na kinalakihan ko. Mas matanda pa ito sa akin. Ngayon, wala na ang mga balete sa tapat ng bahay. Wala na rin ang kanal at mga santan. Ang mga natira na lang ay mga birds of paradise at iba pang mga bagong halaman. Wala na rin ang mga insektong itim at mga paru-paro. Nagtataasan ang mga bahay, nagliliitan ang mga puno. Wala na ang kabilang dimensyon na mararating mo lang kung wala kang takot na mahulog sa kanal. Nakakatakot isipin na balang araw, mawawala na ang lahat ng alaala. Mamatay ang lahat ng misteryo at hiwaga. 

Mawawala ang mga kapre. Kung ganoon lang din, mas gugustuhin ko na lang mawala.