Noong bata ako, naalala ko kung gaano ako namamangha sa dalawang baleteng nakatanim sa tapat ng tinitirahan namin. Lagi akong tinatakot ng mga matatanda na may nakatira daw doon, pero hindi nito napigilan ang kagustuhan kong tumambay at pagmasdan ang mga paru-paro at mga itim na insektong makikita mo lang kapag tinuklap mo ang mga dahon ng balete. May maliit na kanal na naghihiwalay sa kalsada at mga balete. Tuwing tatalon ako para makatawid sa kabila ay may pakiramdam akong tumatawid ako sa kabilang dimensyon kung saan may mga kakaibang nilalang akong makikita. 

"Tabi-tabi po" wika ko bago mamitas ng mga bulaklak ng santan na nasa gitna ng dalawang puno. Sisipsipin ko ang katas ng bulaklak bago ko ito gawing porselas, tapos saka ako mangunguha ng mga nakatiklop na dahon at titignan ang mga maiitim na insekto. Ang gaganda nila, para silang mga nakasuot ng mga makikinang na itim na damit at nagsasayawan sa ibabaw ng luntiang dahon ng balete. Ganito siguro ang pakiramdam ng mga kapre kaya madalas silang inilalarawang namamahinga sa malalaking puno at humihithit ng tabako. 

Kuwento nila mama sa amin noon, may nakita daw siyang isang anino ng batang maliit na naglalaro sa tabi ng aming kama. Inakala niya daw na ako yun, pero mahimbing akong natutulog sa tabi niya nang mangyari ang insidente. Ilang taon ang lumipas, lumipat kami ng bahay, tanghaling tapat noon at kumakain ang kapatid ko at si papa sa kusina. Nakahiga ako at pinagmamasdan ang mga ulap mula sa inaayos pang bubungan ng kwarto. May isang itim na anino ang tumalon sa akin. Sa takot ko ay pumunta ako sa kusina at sinumbong ang nangyari. Hindi naniwala sila papa. Nobyembre, kaming magkakapatid lang ang nasa bago naming bahay. Inaantay namin ang Magandang Gabi Bayan Halloween special sa TV. Inutusan ako ng panganay namin na magpinaw ng mga sinampay. Dinala ko ang mga damit sa kwarto. Tandang-tanda ko ang nakita ko. Isang malaking kamay ng tao na nagpupumilit pumasok sa maliit na butas ng bubong. Ang bahay namin na iyon ay nakasilong sa isang malaking puno ng acacia. Sabi ng mga matatanda doon ay may kapreng naninirahan sa puno. Alam ng punong acacia na iyon ang mga sikreto ko. Madalas kasi ako noong umakyat sa bubong para bumulong. 

Lumipas ang mga panahon, naghiwalay sila mama at papa. Nawala ang bahay. Nagpalipat-lipat kami ng tirahan, pero hindi nawala ang kagustuhan kong mapalibutan ng mga luntiang puno't halaman. Limang taon na ata o higit pa noong bumalik ako sa bahay na kinalakihan ko. Mas matanda pa ito sa akin. Ngayon, wala na ang mga balete sa tapat ng bahay. Wala na rin ang kanal at mga santan. Ang mga natira na lang ay mga birds of paradise at iba pang mga bagong halaman. Wala na rin ang mga insektong itim at mga paru-paro. Nagtataasan ang mga bahay, nagliliitan ang mga puno. Wala na ang kabilang dimensyon na mararating mo lang kung wala kang takot na mahulog sa kanal. Nakakatakot isipin na balang araw, mawawala na ang lahat ng alaala. Mamatay ang lahat ng misteryo at hiwaga. 

Mawawala ang mga kapre. Kung ganoon lang din, mas gugustuhin ko na lang mawala. 

Magkahawak kamay, sinabi ni Janinay kay Dada ang "I do" sa harap ng judge at naming mga kaibigan nila at pamilya. Naalala ko nung isang araw kausap ko si Janinay tinatanong ko siya kung excited na siya sa kasal niya. Sabi niya hindi daw dahil parang napaka-pilit na. Yung pakiramdam na ginawa niya na lang dahil kailangan, wala na raw surprise, wala na yung romance, gayun pa man daw masaya pa rin siya. Naisip ko, ganun kaya ang magiging pakiramdam ng mga tao kapag ikinasal sila sa ilalim ng Civil Partnership? Ooops! Di ko pala pwedeng gamitin ang terminong kasal kasi in real sense magkaiba yun. Karamihan ng benepisyo na makukuha ng dalawang taong ikinasal ay makukuha rin sa ilalim ng Civil Partnership, ang "ISA" sa mga pinagkaiba ay ang mga seremonya at taong magkakasal, pati na rin ang pension na makukuha in case may mategi sa mag-partner, pero di ako magdi-discuss nito sa inyo dahil ang talagang isinusulong ko ay pakinggan tayo ng senado at ipasa na ang SOGIE Equality Bill sa 18th congress, pero sa ibang blog na yan kasi ang gusto ko talaga i-chikka ay tungkol sa kasal ni Janinay. Naniniwala ako na maipapasa-batas ang SOGIESC pati na rin ang Same-sex marriage at divorce. Medyo mag-aantay lang pero willing to wait and werk mem! Anyway, balik sa kasal ni Janinay.

DIMUNYO FRIENDS

Paalala nung judge na nagkasal kanila Janinay, huwag daw sana kami (friends and family) ang maging rason sa pagkasira ng kanilang pagsasama. Muntik akong humalakhak na parang demonyo tapos napatingin pa ako dun sa isa naming kaibigan na nung araw na yun ay nakadamit pang demonyo na si Kazanta Maria. Hindi na pala namin dapat isama si Janinay sa pag-sight seeing ng mga poging may abs. Hindi na pala dapat namin niyaya si Janinay sa white bird bar. Hindi na pala dapat namin siya inaasar sa mga lalaking FUBU material for her kasi kasal na siya. Kapag magsasaya pala kami dapat ang mga pag-usapan na namin ay pagko-cross stitch or paano mag-timpla ng kape para sa asawa. Focused pala na dapat kami sa kung paano paliligayahin ni Janinay si Dada dahil iyon ang ikagagalak ng Panginoon!


Buti na lang iba sila Janinay at Dada. Matapos sa judge ay dumiretso kami sa bahay nila Janinay para kumain. Isa itong compound na binubuo ng kanilang mga family members at ilang borders. Pina-experience sa amin ni Janinay at Dada ang kanilang kakaibang pagsasama. Hindi sila kagaya ng ibang mga bagong kasal na may mga seremonya at kung ano-ano pa. Hindi rin sila nagpi-pretend na sweet sa harap ng camera. Si Janinay ay parang isang batang nagmumukmok at galit na pinagsisigawan si Dada dahil lang sa hindi niya gusto ang cake na binili nito. Si Dada ay nag-lagay ng anniversary tarp ng kaniyang grupo imbes na 10th anniversary tarpaulin nilang mag-asawa sa toldang itinayo nila sa kalsada. Gayunpaman, makikita mo kung gaano sila kasaya at kung gaano nila kamahal ang isat-isa dahil malaya nilang naipapahayag ang kanilang mga nararamdaman at kagustuhan sa buhay.


Napagtanto ko na ang tunay na masayang relasyon ay hindi naka-base sa mga patakarang idinikta ng lipunan o relihiyon. Mahalaga sa relasyon na alam niyo ang kabaliwan ng isat-isa at marealized niyo kung paano niyo ito tatanggapin hindi lang para sa ikabubuti ng mga bata (or family) pero pati na rin ng inyong mental health. Ayoko kaya ng mga toxic at pretentious na relasyon!

PS. Ako talaga ang ama ng baby niyo

Hey Guysh! Welcome back to me! Hindi talaga ako good sa introductions so maiintindihan ko kung ayaw mo na ipagpatuloy ang pag-babasa ng blog post kong ito, pero kung alam mo na,.. medyo bored ka... pagbigyan mo naman na ako. Ganito kasi yan, recently medyo down ako kasi affected ako sa mga nangyayari sa bansa natin. I know some of you may say na OA ako at pino-problema ko pa yung mga ganun bagay pero hindi ako pinapatulog nang pananahimik ko. Para akong nagkakaroon ng anxiety knowing na may magagawa naman ako pero mas pinili kong mag-milk tea. Okaya alam kong pwede ko namang tutulan pero mas pinili ko na lang mag-netflix and chill. Hindi nakakatulong sa estado ng mental health ko ang pananahimik. 

After nung May election, sobrang na-down talaga ako. Parang sabi ko dapat pala di na lang ako bumalik kasi parang walang pag-asa. Tapos ang dami pa nangyari na nakakaloka after nun, halimbawa na lang eh yung kay Cardema, yung parang timang na SWS poll tungkol sa Civil Partnership, tapos ngayon itong SOGIE bill na hindi naipasa sa 17th congress, nakakapanlumo! I'm sure pumapalakpak ang mga tenga nung mga homophobic kong facebook friends. Sini-celebrate nila ang kawalan ng equality sa bansa natin dahil mas mahalaga sakanila ang relihiyon. Ma-divide na at magunaw na ang mundo, makapatay na sila or what basta ang mahalaga sa kanila, makapunta sila ng langit. Kung ganun lang din palang mga klase ng tao ang makakasama ko sa langit mas gugustuhin ko na lang makasama ang mga aso ko. 

Gusto ko sila i-unfriend actually pero habang isa-isa ko silang inaalis sa sistema ko narealized ko yung itinuro sa akin ng bibliya na "Be with the sinners" haha! So hinayaan ko na lang yung mga dimunyu sa friend list ko. Bahala silang mairita sa mga sa tingin nilang kalokohan ko. I'm Beyonce Bitch! 

Inisip ko rin, ano bang kagandahan nitong pag-keep ko sa kanila as my FB friends kahit di naman sila kagandahan? WALA! Kaya nag-isip na lang ako ng mga magagandang bagay na nangyari despite the turmoil. 

Una, naisip ko na di man naipasa ang SOGIE Bill sa 17th congress, may 18th congress pa naman at I'm sure by then mas mulat na ang karamihan sa pang-aabuso, karahasan at diskriminasyon na nararanasan hindi lang ng mga LGBTQI+ people ngunit pati na rin ang mga indigenous people, PWDs etc. Hindi naman kasi limited ang SOGIE sa amin, para sa ating lahat ito.

Pangalawa, may mga naipasang batas naman na sobrang makakatulong sa atin habang iniintay natin ang SOGIE na maisabatas. Halimbawa eh yung Mental Health Act, kasi diba prone tayo sa mental health issues dahil naloloka tayo sa idinidikta ng mga commoners and their religion sa ating mga creative minds, ngayon alam na natin na may batas na sisisguruhin may access tayo sa services na kinakailangan natin para sa ating mental health.

Pangatlo, sa Expanded Maternity Leave Law, maaring i-allocate, ayon sa IRR, ang dagdag na 7 days sa iyong partner anuman ang kasarian nito. 

Pangapat, naisabatas na ang Safe Streets and Public Spaces Act kung saan mabibigyan ng kaparusahan ang sinong mambastos o mang-harass sa mga public spaces. Diba bongga?  

Panglima, dumarami na ang mga local governments na nagkakaroon ng mga Anti-Discrimination Ordinances na mas lalo pang magbibigay ng proteksyon sa ating mga LGBTQI+. Kung wala pang ganitong ordinance sa mga lugar niyo, you know what to do. (Update: Napag-alaman ko na wala palang kwenta ang mga ordinances kung walang IRR (Implementing Rules & Regulation), so bale may 24 cities na may ADO pero 2 lang ang may IRR, Cebu and Quezon City. Shuta this!

Sa mga nangyayaring ito at sa pag-lobo na rin ng mga taong hindi nakakaintindi sa atin, hindi ba't the more reason to fight for our rights? Ipahayag sa kanila na hindi naman tayo iba sa kanila at yung mga serbisyo at benepisyong ibinibigay sa kanila ng gobyerno ay deserve din natin.

Kaya ano pang hinihintay niyo? Tara na at sumama sa darating na #PRIDEMARCH2019 sa Marikina Sports Center (Hahaha Pangarap ko talaga maging Promodiser eh) at sabay-sabay nating iprotesta ang ating mga karapatan para sa pagkakapantay pantay at pag-ibig! YEEEES!

See you!

#JOTG

Kung kumakain ka habang binabasa mo ito, tumigil ka muna at isiping mabuti "Kaya kong bang lunukin ang nginunguya ko ngayon kapag pinagpatuloy ko ang pagbabasa?" dahil kung hindi, you're in para sa isang nakasusulasok na treat. 

First time ko sumakay ng eroplano na may travel time na 12 hours. Usually kasi 3-6 hours lang ang mga biyahe ko kaya pwede kong sabihing hindi talaga ako prepared. Nagsimula lahat isang oras pagkatapos ng  flight crew mag served ng meal. Medyo excited ako kumain kasi inisip ko na mahaba-habang biyahe ito. I can say na I really took advantage of the services they offered siyempre sayang ang bayad diba? Ilang saglit lang, nakaramdam ako nang paghilab sa aking tiyan. Alam ko na may laman ang bawat paghilab na iyon at hindi basta hangin lang pero pinigilan ko ang aking nararamdaman. Hindi ko pa nararanasang tumae sa eroplano dahil una, ayaw ko at pangalawa, natatakot ako sa flush ng toilet ng mga eroplano. Para kasing may libo-libong boses na lumalabas sa inidoro kada-flush mo, parang boses ng mga yumaong humihingi nang saklolo.

Apat o Limang oras na ang nakalipas, nagising ako sa lakas ng turbulence. Nagsalita ang piloto pero wala ako sa sarili kaya hindi ko siya gaanong naintindihan. Basta ang alam ko ay sinasabihan niya kami na imaintain na naka-fasten ang sit belt. Itinaas ko yung window cover pero sobrang dilim at wala akong makita sa labas. Sa likod ko ay may nakakairitang baby na ngumangawa. Hindi ko talaga gusto ang mga bata. Sa screen ng maliit na monitor na nakakabit sa aming upuan nakikita ko na dumadaan ang eroplano namin sa pagitan ng India at Pakistan. Kamakailan lang ay napabalitang may mga flights na na-cancelled dahil sa tensyong nagaganap sa pagitan ng dalawang bansang ito. Minabuti kasi ng Pakistan na isara ang kanilang airspace dahil siguro baka paulanan sila ng missiles ng India. Di ko alam na may ganung kakayahan ang India na makipag digma. Bakit ba kasi may giyera? Kung iyon ay itinadhana ng Diyos para linisin ang sangkatauhan, tangina! Parang tanga lang. Matatanggap ko pa sana kung mga trahedyang gawa ng kalikasan pero gawa ng tao? Parang sira lang, pero kung iisipin mong mabuti, lahat naman ng kaguluhang nangyayari ngayon ay likha ng tao. Pakshet! Nakakahiya sa may lumikha ng sansinukob.

Kasabay nang pag-alog namin dahil sa turbulance ay ang walang tigil naman na pagkulo ng aking tiyan. Taeng-tae na talaga ako. Gustong-gusto ko na umilaw yung unfasten seat belt sign para makatakbo na ako sa lavatory. Ilang minuto pa ang lumipas at kumalma na ang buong eroplano. Hindi ko alam kung bakit pero naging kalmado rin aking tiyan. Hindi na ako umalis sa kinauupuan ko dahil halos lahat ay nagmamadaling mag banyo. Yung isang flight attendant nagsimulang magserve ng inumin. Pinili ko yung orange juice kasi gusto ko talagang matikman yun pero si ateng FA, grape juice ang ibinigay sakin. Wala ako sa mood makipag-talo lalong-lalo na dahil di naman ako kagalingan sa pag-iingles kaya tinanggap ko na lang- hindi masarap! Maasim! Hindi ata grape juice yun! Dali-dali ako tumayo, mabuti na lang at bakante ang dalawang upuan sa hilera ko kaya madali akong nakalabas. Medyo nahihilo ako nang makaupo ako sa inidoro. Bumulusok na parang binuksang gripo ang tae palabas sa aking pwet. Ang sarap sa pakiramdam pero talagang nahihilo ako. Nang maglilinis na ako, narealized ko na wala nga palang bidet ang mga cr sa eroplano. Ayoko ng tissue kahit pa napakaraming pagpipilian. Para kasing hindi malinis. Nandidiri ako, pero wala akong magawa. Pinili ko ang wet tissue, kumuha ako ng mga ilang piraso bago ipunas sa pwet. Naririnig ko na parang dumadami ang tao sa labas. Sinigurado kong naka-lock ang pinto baka mamaya kasi ay may biglang pumasok okaya sumingaw yung amoy ng tae ko. Nung feeling ko napunasan ko na ng maigi ang pwet ko gamit ang siguro ay 18 pieces na wet tissue ay tsaka ko flinush ang toilet. Nakakatakot talaga ang tunog ng bwakang inang flush, pero mas nakakatakot ang mga sumunod na pangyayari.

Hindi lumubog ang tae ko. Matatag itong dumikit sa gilid ng toilet kahit tatlong beses na akong nag-flush. Sobra akong pinagpapawisan sa kaba at dahil sa kaiisip na baka kung anong sabihin sa akin nung susunod na gagamit. Lumakas pa lalo ang ingay ng mga tao sa labas. Iniimagine ko na siguro ay may pila na doon. Tangina! Apat naman yung CR. Sa pagmamadali ay minabuti kong dakutin ang tae ko gamit ang sick sack. Nakakadiri! First time kong dakutin ang tae ko sa inidoro. Ang mas nakakadiri pa ay nung itatapon ko na ito sa basurahan. Paano kasi'y punong-puno ang basurahan ng mga tissue paper na only God knows kung saan pinagpupunas ng mga taong gumamit ng banyong iyon. Gamit ang aking kamay at lakas ng loob ay itinulak ko papasok ng basurahan ang sick sack na naglalaman ng tae ko, kasama ang mga tissue paper na again only God knows kung saan naipunas.

Habang naghuhugas ng kamay ay napansin kong nag-iiba ang tono ng ingay sa labas, parang silang biglang nagdadasal o alam mo yung mga nag-oorasyon? Ibat-ibang lenguwahe pero alam mong may pagkakapareho sa tono. Wala naman turbulance o kung anong dahilan para bigla silang magsipag-ganun. Inisip ko na lang na baka may kung anong pakulo yung airline na to para i-entertain yung mga passenger or may birthday tapos iba lang ang rehistro ng tunog dito sa loob.

Bago ko buksan ang pinto para lumabas, nag spray muna ako nung perfume nila na nakapatong sa sink. Ang bango, pero amoy bulaklak sa patay. Pag-pihit ko ng lock ay biglang tumigil yung ingay na parang mga nagdadasal. Naiwan yung tunog ng eroplano. Pagbukas ko ng pinto ay may nakaabang sa aking babae na matangkad. May ibinulong siya sa akin na biglang nagpatindig ng aking balahibo. Parang ayokong bumalik sa kinauupuan ko pero inusog niya ako at bigla siyang pumasok sa lavatory. Madilim ang buong eroplano pero kitang-kita kong nakatingin sa akin ang lahat ng pasahero. Sa kanilang mga labi ay mga nakakapangilabot na ngiti na ngayon ko lang nakita sa talambuhay ko.

Tangina nitong mga to, nag flush naman ako.