2 years! 2 years akong walang trabaho simula nang maisipan kong tuparin ang life goals ko na by the age of 25 dapat unemployed na ako at rockstar in my own ways. Sa loob ng dalawang taon na iyon, roller coaster ang buhay ko. May panahong feeling ko ang yaman-yaman ko at bili ako nang bili ng kung ano-ano at may mga panahon namang kulang na lang ay mag-benta ako ng kidney para makabayad ng mga bills. Sa loob ng dalawang taon na yun, proud naman ako na wala ako natanggap na disconnection notice dahil plakado ang pagbabayad ko AHEM! Pero pagkatapos ata ng dalawang taon eh nakalimutan ko na kung paano makipag usap sa tao. 

Napansin ko na after two years para akong naging isang philosopher dahil sa kung ano-ano ang nasasabi ko sa mga kausap ko. Halimbawa:

TAO: Jap san masarap kumain?
JAPHET: Minsan ang batayan ng sarap ng pagkain ay naka-depende sa mga kasama mo.

TAO: Kahit Tae yung ulam?

TAO: Natatakot kasi ako dumaan dun baka maholdap ako

JAPHET: Takot ang madalas na dahilan kung bakit hindi tayo lumiligaya.

TAO: Pakamatay ka na Japhet

Minsan wala talagang connection bigla na lang ako nakakapagsalita sa kasama ko:

JAPHET: Ok din pala minsan ang maligaw ano? Andami mo nadidiscover na bagong routes.

TAO: Ulul pakyu! Late na tayo gago!

Hindi ko alam kung anong nangyari sa akin. Dati ganito ako:

TAO: Jap san masarap kumain?

JAPHET: Sa kanal

TAO: Shatap!

TAO: Natatakot kasi ako dumaan dun baka maholdap ako.

JAPHET: Wala akong pakialam sa nararamdaman mo isoli mo DVD ko.

TAO: Pakamatay ka na Japhet

Hindi ko tuloy alam ngayon kung maganda ba ang naidulot sa akin ng pagiging unemployed at pagkukulong sa haligi ng internet para kumita ng pera sa loob ng 2 taon. Whatever it is, I don’t regret it. Haha!