Kung merong world record sa pinaka mahabang panahon na pakikipagusap ng pasigaw, I’m sure maaawardan ng plaque itong kapitbahay ko. Ever since bata ako ganiyan na sila, naka-dalawa o tatlong henerasyon na siguro sa pamilya nila pero ganiyan pa rin sila. Minsan nga iniisip ko, hindi ba sila nagkakaroon ng sakit sa lalamunan? Sila ang alarm clock ko sa umaga. Pagpatak pa lang ng 7AM dilat na ang mga mata ko sa pagsita ni aling B sa panghi ng pader nila, kalat na ginawa ng aso nila, basang mga tsinelas atbp. Ibang klase rin ang anak niyang si D, dahil kapag patak ng 8AM eh pinapaliguan na niya ang isa sa kaniyang mga anak na isa ring may speaker sa larynx. Minsan ko na nga silang nasabihan pero mukhang ganun na talaga sila, kaya ini-enjoy ko na lang. Iniisip ko na lang na nakikinig ako ng radio drama kung saan bukas eh aabangan ko kung ano nanaman ang sisitahin ni aling B at paano sasawayin ni D ang kaniyang anak para mapaliguan. May mga supporting characters din na hindi magpapatalo sa award dahil iba ang level ng decibel impact. Sa sobrang aliw ko nga minsan ay sinasabayan ko na sila ng pagkanta gamit ang napaka (ehem) ganda kong tinig. Pag sapit ng 530PM, nag-iiba na ang programang hatid ng kapitbahay, lumilipat ang channel sa bandang harap ng bahay malapit sa gate. Chikka minute si Aling B kasama ang mga chumards at chupards ng asawa niya. Minsan usapang kuto, kabit ng asawa ni ganito, pampahaba ng buhok, bahay na binenta, minsan may obituary pa! Kung nagblog nga ang mga ito feeling ko isa sila sa mga top bloggers ngayon. Simula ng mag work, madalas naabutan ko sila Aling B and family tree sa labas ng bahay nila kapag nauwi ako. Minsan nagchichikahan lang sila habang kumakain ng tinapay pero madalas nagkukutuhan. Nakakatuwa silang panoorin kasi feeling ko nanunuod ako ng Philippine version ng Keeping Up with the Kardashian. Iniisip ko napaka payapa siguro ng buhay kung wala sila pero that wouldn’t make life interesting. Haha!